Oorlog en Democratie (3)

Er wordt veel maar verkeerdelijk gedacht dat Hitler aan de macht gebracht is door het volk. Hitler werd wel degelijk in het zadel geholpen door de elite, die in hem een instrument dachten te hebben om de tijd terug te draaien door de revolutie in de Sovjet-Unie te vernietigen. Bij de verkiezingen van 6 november 1932 kreeg Hitlers’ partij zodanige klappen dat zijn rol scheen uitgespeeld, maar de industriëlen en het Duitse establishment vreesden dat hiermee hun Hitlertroef hen zou ontglippen en daarom stelden ze alles in het werk om Hitler te laten benoemen tot rijkskanselier door president Hindenburg. Maar deze laatste verachtte Hitler, dat kladschildertje. Daarom richtten de rijkste mannen samen met de industriëlen en bankiers een committee op, de Keppler-Kreis kring, dat ging onderhandelen met Franz Von Papen, een Duitse edelman die tot 1932 rijkskanselier was, om Hindenburg over de brug te krijgen om Hitler tot rijkskanselier te benoemen. Von Papen zelf werd vice-rijkskanselier. Hitler zat nu in een zetel en benutte zijn positie om meer macht te verwerven zodanig dat hij verkiezingen uitsloot omdat hij heel goed wist dat hij electoraal uitgeteld was. Dus de dictatuur lag voor de hand. En de marketing-machine van zijn partij deed de rest van het werk om hem populair te maken bij de massa.

Hitler voelde zichzelf oppermachtig, zodanig dat hij naast zijn schoenen begon te lopen en de raadgevingen van zijn geniale generaals in de wind sloeg. Zijn grootste vergissing betekende ook het echte keerpunt van de oorlog: 5 december 1941 toen de Sovjets in Moskou de tegenaanval inzetten en tevens het moment dat Japan Pearl Harbor aanviel. Amerika verklaarde dan de oorlog aan Japan, maar niet aan Duitsland. Amerika dacht altijd als lachende derde, de twee andere partijen (Duitsland tegen France/UK)  zichzelf te laten uitputten en er economische voordeel te blijven uit halen, want zij verdienden aan allebei de vechthanen, de VS leverde immers ook olie aan de Duitse Wehrmacht. En toen maakte Hitler de kapitale blunder door de oorlog te verklaren aan de VS. Zijn redenering was dat hij de Jappen hiermee een plezier deed om hen te vervoegen en hoopte hiermee dat Japan dan ook een oorlog tegen de Russen zou ontketenen in het Oosten, zodat die ook in een tweefrontenoorlog zouden terecht komen en hun krachten moesten splitsen, zodat hun westfront daardoor zou verzwakken. Maar Hitler ving bot, de Jappen waren allerminst geïnteresseerd om in Siberië iets te ondernemen. Hun gulzige ogen waren echter gericht op Indonesië en Indochina, beide rijk aan grondstoffen en olie en om hun invloed te vergroten in de Stille Oceaan ten opzichte van de Amerikaanse armada.

Hitlers’ verstandigste generaals voorspelden hem een smadelijke totale nederlaag na deze twee stommiteiten, die hij wegwuifde. Zelfs het altijd goed ingelichte Vatikaan begon van toen af zijn kar te keren. Zwitserse diplomaten hadden het ook in de gaten. Het was nu nog een kwestie van tijd, en de Amerikanen die altijd de kat uit de boom keken, wachtten tot de laatste moment om Duitsland te komen bevechten in Europa, zodanig zelfs dat ze bijna telaat kwamen om de Russische pletwals te stoppen.