Oorlog en Democratie (2)

Dat Hitler het niet begrepen had op de Sovjet-Unie wist de elite als geen ander. Zij hadden ook zijn boek “Mein Kampf” gelezen waarin hij het Bolsjewisme vereenzelvigde met de Joden en bestond bij gratie van het Joodse volk. Daarom dat de leidende klasse in het Westen bij monde van de Britse premier Chamberlain en de Franse premier Daladier een lakse houding aannam telkens Hitler het Verdrag van Versailles met de voeten betreed. Als  Appeasement-politiek werd dit betiteld en opgenomen in de geschiedenisboeken. De “appeasers” hadden niets liever dat Hitler zijn oorlogspijlen op het Oosten richtte, met andere woorden ze hoopten op een oorlog tegen het communisme, dat een doorn in hun oog was. Spijtig genoeg zette lepe Stalin hen een pad in de korf door met Hitler een niet-aanvalspact te sluiten in 1939, ook bekend als het Molotov-Ribbentrop akkoord. Stalin had Mein Kampf ook gelezen en wist verdomd goed dat er eens een dag zou komen dat de Sowjet-Unie aangevallen werd. En deze time-out gaf Stalin de gelegenheid om zijn oorlogsmachine verder uit te bouwen als voorbereiding op het komende conflict. Hitler had van in het begin zijn oog gericht op de Oekraïne en Kaukasus met zijn rijkdom aan olie, kolen en gas. Ironisch is wel dat het Stalin was die Hitler de gelegenheid gaf om zijn “blitzkrieg” techniek uit te proberen en te oefenen in Rusland, zodat hij zijn legermanoeuvres verborgen kon houden voor de geallieerden want volgens het Versailles-overgave-akkoord mocht Hitler geen leger uitbouwen, noch militaire oefeningen en oorlogssimulaties uitvoeren.

Hitler breidde zijn invloedsgebied geweldloos uit en de Westerse mogendheden keken ernaar en bleven zalven in de hoop Hitler niet te bruskeren. Toch was er in de UK een politieker die Hitlers’ trukendoos doorhad en dat was Winston Churchill, die Chamberlain waarschuwde. Toen Hitler Polen (dat gelieerd was met Frankrijk) binnenviel, was Stalin er als de kippen bij om Oost-Polen te bezetten, wat weer zeer slim was om de aanloop naar Rusland te verlengen. Mocht dat niet gebeurd zijn, was Moskou meer dan waarschijnlijk toch gevallen. Frankrijk verklaarde toen de oorlog aan Duitsland terwijl Chamberlain bleef aarzelen maar uiteindelijk toch overstag ging om de krachten te bundelen. Even speelden de Britten nog met de idee om samen met de Duitsers ten strijde te trekken tegen het verwenste communisme.  Toen was er geen houden meer aan voor Hitler en ontbond hij zijn duivels op het Westen en veroverde met zijn Blitzkrieg de landen tot aan de Atlantische oceaan, de Noordzee en de Middellandse Zee. Tegelijkertijd kreeg hij partners in crime: Mussolini en Franco.

Daarna was het nog een kwestie van tijd alvorens Hitler zijn ultieme plan uitvoerde: de Sowjet-Unie binnenvallen om het bolsjewisme uit te roeien. Dat het nadien verkeerd uitliep voor Hitler was te wijten aan de te lange aanvoerroute voor de bevoorrading van zijn  troepen. Zijn Blitzkrieg techniek werkte in dit geval niet omdat de overwinning van Moskou veel te lang op zich liet wachten ook omwille van die grote afstand tussen Duitsland en het verre Moskou.