Rock Hudson, de natte droom van vele vrouwen in de Sixties

Toen Doris Day het bed deelde met Rock Hudson in de kaskrakers “Send me No flowers” , “Pillow Talk” en “Lover come back”,werd ze door vele gezonde vrouwen benijd, maar toen was er nog geen vuiltje aan de lucht bekend over de ware aard van Mister Perfect. Hieronder volgt de “echte” cinema van hem.

Hudson heette bij zijn geboorte op 17 november 1925 Roy Harold Scherer Jr. Tijdens de oorlog diende hij bij de marine als vliegtuigmekanieker. Toen de salarisbetalingen van de marine stopten, nam hij een baantje als postbode aan.  Zijn moeder werkte bij de telefoondienst en toen ze overgeplaatst werd naar Californië, verhuisde Roy met haar mee naar Pasadena. Daar woonde ook Roy’s biologische vader die hertrouwd was en met wie hij contact had onderhouden. Roy ging bij zijn vader werken en verkocht stofzuigers aan de deur. Daarna vond hij werk als chauffeur en betrok met drie collega’s een woning in Westlake Park. Roy wilde ontdekt worden voor de film en zou heel naiëf regelmatig zijn truck bij de ingang van de studio hebben geparkeerd. Achteloos leunend tegen de auto, een sigaret rokend, hoopte hij zo op te vallen. Dit verhaal is een fabeltje evenals dat andere dat hij foto’s zou afgegeven hebben bij de Selznick Studio’s. In werkelijkheid maakte Roy deel uit van de homoseksuele crowd. Hij had al een tijdje het bed gedeeld met Ken Hodges, sinds 1940 producent van Lux Radio Theatre. Ken had een appartement in Long Beach en beloofde Roy in contact te brengen met agenten. Op een party in Ken’s appartement leerde hij agent Henry Willson kennen die als een blok voor hem viel. Roy werd de protégé van de vijftien jaar oudere Willson en kreeg een seksuele relatie met hem. Het was ook Willson die de naam Rock Hudson bedacht. Willson stuurde hem naar de tandarts om zijn snijtanden te laten rechtzetten, samen gingen ze naar chique restaurants en hij kocht zijn kleding.

In zijn eerste film “Fighter Squadron” moest hij slechts één zin uitspreken en die scène moest 38 keer overgedaan worden omdat hij die telkens vergat. Maar door zijn presence was hij gelanceerd. Het probleem was na jaren, zijn vrijgezellenstatus, waar vragen over gesteld werden. Daar moest iets aan gedaan worden en Willson had dé oplossing in de nabijheid: zijn secretaresse Phyllis Gates.

Phyllis Gates was zomaar geen gewone secretaresse, want ze behartigde de volledige administratie voor haar werkgever Henry Willson, een agent die meerdere homo’s (nadat ze eerst een relatie hadden met hem) op weg zette naar de roem. Willson en Hudson hadden voor hun avontuurtjes een studio-appartement ingericht op vijf minuten afstand van de Universal Studio’s.

Het huwelijk met Gates was een camouflagehuwelijk gearrangeerd door Willson om de homo-geruchten de kop in te drukken want de roddelpers zat hen op de hielen. Daarom plande Willson een etentje waarop hij de twee uitnodigde met de uitdrukkelijke hint aan Hudson om er “werk” van te maken. Zij tuinde erin: “hoe kon je aan zo’n charmante man weerstaan”. Het huwelijk duurde 3 jaar en zij claimde als argument “mentale wreedheid”, niettegenstaande hij haar al tweemaal afgetuigd had als hij dronken was. Hij heeft haar zelfs nog besmet met hepatitis, een ziekte die gangbaar is in homo-milieus. Al tijdens zijn eerste huwelijksjaar belde hij een vriend en zei: “Ik heb er genoeg van, ik heb af en toe een jongen nodig”. Maar haar liefde voor hem bleef smeulen en dat heeft ze tenvolle bewezen door nooit enig onvertogen woord te uiten tijdens zijn leven over zijn homo-zijn. Tijdens haar huwelijk bleef hij soms dagen en nachten van huis weg om homo-bars af te struinen, en toen zij hem ermee confronteerde bleef hij zijn aard in alle toonaarden ontkennen. Ze zei: “hij heeft mij gebruikt en was een verwend kind”.

Er is nooit gewag of allusie gemaakt  in de pers over haar vermeende lesbische aard.

Zij kreeg na de scheiding een matige alimentatie gedurende 10 jaar en heeft ook niks gekregen van zijn erfenis. Zelfs zijn laatste vriend Marc Christian die hij in het ongewisse liet over zijn aidsbesmetting deelde niks, waardoor die zo verontwaardigd was dat hij de erfenis betwistte in de rechtbank en gelijk kreeg en 5 miljoen dollar mocht cashen. Terecht overigens.

Hudson was zich ook bewust van het feit dat hij maar een middelmatig acteur was (denk terug aan “Fighter Squadron”) en dat verklaart ook zijn afkeuring voor de nieuwe lichting klasse-acteurs (Robert De Niro, Al Pacino, Dustin Hoffman) vanaf de jaren ’70 toen zijn loopbaan tanende was. Rock noemde hen “die kleine lelijkerds”, hij was immers 1,93 m groot en “handsome”. Tot het einde van zijn leven hield hij zijn homoseksuele geaardheid voor het grote publiek verborgen. Van december 1984 tot april 1985 trad hij op als gastacteur in de soap Dynasty, de tegenhanger van Dallas. Hij maakte toen ook gebruik van spiekkaartjes omdat zijn geheugen het liet afweten. De bedoeling was dat hij het hele seizoen zou volmaken maar hij werd voortijdig uit de serie geschreven vanwege zijn gezondheid die enorm snel achteruitging. Hij stierf nog in het najaar van 1985.

Tenslotte zou ik niet durven zeggen van een vrouw die nadien nog een carrière uitbouwde als binnenhuis-architekte, dat die “flipte” zoals Rock’s advokaat in de scheiding haar beschreef. 

Een belangrijke quote van hem is ook: “Naarmate een mens ouder wordt, leert hij meer zwijgen, want ge weet nooit dat wat hij zegt, later tegen hem kan gebruikt worden”. Voor Rock Hudson gaat het gezegde “aanziet de mens, ge kent hem niet” voor de volle honderd percent op.

Bron: Wikipedia waar ik zelf de helft van de tekst geschreven heb