De troubadour in de woestijn

Vraag aan 10 voorbijgangers of ze JJ Cale kennen, en als er ene ja antwoordt, heb je geluk. Cale is een gitaarvirtuoos-songschrijver die geen vedette wilde zijn, maar de grijze muis die teruggetrokken wilde leven van zijn muziek. Hij werd geboren als John Weldon Cale, maar  de eigenaar van een nachtclub waar Johnny Rivers optrad, wilde geen twee Johnny’s op de affiche omdat het volgens hem te verwarrend was en stelde toen JJ voor. Toen Cale wat bekendheid kreeg bij kenners, zei hij:” ik ben al veel te beroemd, kijk naar Elton John, die kan al geen hamburgertent meer binnenkomen zonder te worden aangeklampt.” Hij  kreeg zijn bekendheid toen Eric Clapton twee liedjes van hem coverde en er wereldhits mee scoorde waardoor het geld binnenbolde. Toen gingen ze op zoek naar die obscure man die in een caravan leefde met zijn VW (kever) die hij gekocht had op maandelijkse afbetaling en platen uitbracht op een onbenullig label Shelter, dat eigenaar Denny Cordell later opdoekte nadat hij de cataloog doorverkocht had aan Mercury dat op zijn beurt opgeslokt werd door gigant Polygram. In de jaren ‘80 van vorige eeuw trok Cale zoals Randy Newman zich terug uit de rockmuziek die ze overgeproduceerd vonden door het gebruik van synthesizers en de creatie overgenomen was door klanktovenaars in studio’s. Hij vluchtte in de anonimiteit en verhuisde met zijn trailer om de platenindustrie te mijden. Nadat die rage overwaaide keerde hij terug.

Toen zijn eerste elpee aansloeg, zat de maatschappij aan zijn hoofd te zeuren voor een opvolger en dat zinde de man niet. Hij wilde niet meespelen in een wereld van stress, competitie en opgefokte luxe. Hij had dan ook het geluk van een levenspartner te ontmoeten die meeging in zijn “way of life”, Christine Lakeland die eerst  gitarist-toetsenist-percussionist was in zijn begeleidingsgroep. Cale wilde een muzikant zijn die kon leven van zijn muziek, maar vooral geen zanger wilde zijn omdat die op de voorgrond van het podium in de schijnwerpers stond. Hij weigerde dan ook te playbacken op tv toen hij wat succes kreeg.

Cale zei van zichzelf dat hij een expert was in het nietsdoen. “ ik ben een groot deel van mijn leven halftijds in pensioen geweest”. Telefoon was niet aan hem besteed, want dan konden ze hem lastig vallen voor een nieuwe plaat. Alleen standgeld betalen voor zijn caravan, zo weinig mogelijk onderhoud en kleine verplaatsingen met zijn fiets, maw weinig of geen verantwoordelijkheid was zijn deel.

Hij hield ervan rond te trekken met zijn mobilhome, mensen te ontmoeten en hier en daar een mini-optreden te doen. Zo was touren voor hem een ontspanning. En als ze hem vroegen waarom hij zo weinig meespeelde met zijn collega’s lachte hij: “ze kunnen mij niet bellen hé”.

Clapton wilde hem een wederdienst bewijzen voor de aangeleverde hits en stelde John voor om samen een cd op te nemen dat “The Road to Escondido” werd en Cale een Grammy opleverde. Voor Cale een blijk van hun vriendschap. Ieder ander zou zo’n wereld-“award “ op zijn schouw zetten, niet zo voor Cale: zit nog altijd proper opgeborgen in de doos waarin hij ze in ontvangst mocht nemen.

Na zijn overlijden vernam ik dat hij nog in de Antwerpse Elisabethzaal heeft opgetreden zonder dat ik het wist. Ook weer een bewijs dat er weinig promo gemaakt werd rond zijn persoon.

Ken je zijn songs niet dan beveel ik aan om toch eens een compilatie-cd te kopen of op zijn minst eens te luisteren naar “Time Pieces” van Eric Clapton waarop “After Midnight” en “Cocaïne” staan , dat minstens 15 miljoen keer over de toonbank ging.

Bronnen: JJ Cale troubadour in de woestijn van Wouter Bulckaert en https://www.jjcale.com/biography