Updates from Raymond Thielens Wissel reactie discussies | Sneltoetsen

  • Raymond Thielens 4:15 pm op September 24, 2020 Permalink | Beantwoorden  

    Dansende Vingers van Heinz Gerlach 

    Als tienjarige was ik zo onder de indruk van het accordeongeluid dat ik het instrument graag wilde leren bespelen. Accordeon was het mini-orkest van de arbeidersklasse, omdat het gebruikt werd in vele café’s om samen met een drummer ambiance te maken in de vijftiger jaren. Tijdens de herhalingen van het tv-feuilleton Lilli Marleen kon je het opnieuw zien in café De Lichttoren, hoe het er toen aan toeging om sfeer te brengen. Met de rechtse hand werden de melodielijnen gespeeld, begeleid door de baslijnen met de linkerhand. Mijn vader hield ook van dit instrument en toen ik de intro’s hoorde van de wereldhits Marina van Rocco Granata en het B-kantje Manuela, vroeg en kreeg ik een accordeon. Het werd een rode Crucianelli. Les ging ik volgen bij de vader van Jacques Raymond, Isidoor Remon en ik trad toe tot de accordeonclub die gevestigd was in café De Ster op de hoek van de Akkerstraat. Ik was het jongste lid en mijn vader droeg de valies met accordeon altijd op voorhand naar het leslokaal dat zich boven het café bevond omdat die te zwaar was voor mij.  Iedere leerling kreeg ongeveer een half uur aangemeten en kreeg een opdracht mee naar huis voor de volgende keer. Mijn vader dronk ondertussen zijn pintjes en we gingen samen naar huis. Na een tijdje werd het leslokaal ingericht door de café-uitbater als privé-kamer en vervolgde ik mijn lessenreeks bij Door Remon thuis in de Scheldestraat. Na elke les gaf Door mij een “privé-optreden” door Dansende Vingers te spelen om mijn zin om spelen aan te wakkeren. Ik herinner mij ook nog dat het eerste liedje dat ik kon spelen “Quando, Quando, Quando” was, toen de hitparade ingezongen door Pat Boone. Na drie jaar gaf ik er toch de brui aan en gaf de voorrang aan mijn studies, maar die “dansende vingers” hebben me levenslang achtervolgd en bleef altijd in mijn geheugen hangen.

    En onlangs werd ik geholpen door Youtube en Google om de componist terug te vinden van dit aanstekelijke deuntje: het was de Duitser Heinz Gerlach, accordeonist en vriend van de meer bekende orkestleiders Horst Wende en Helmut Zacharias. Verschillende accordeonnisten hebben dit gespeeld zoals Hector Delfosse, Johnny Meyer, Le Grand Julot, Roger Snoeck, Will Glahé, maar de beste versie vond ik altijd al deze van Roger Danneels ( https://www.youtube.com/watch?v=DnLNPZA2XBI ).

    Deze compositie was dé klassieker voor de accordeonisten.

    Op bijgaande website van Heinz Gerlach kan je 24 accordeonliedjes horen van hem: http://karl-westermann.org/accordion/gerlach_en/

     

  • Raymond Thielens 7:01 pm op August 10, 2020 Permalink | Beantwoorden  

    Waarom een Carnotstraat in Antwerpen? 

    Toen ik als knaap met mijn ouders naar cinema Rubens, gelegen in de Antwerpse Carnotstraat mocht gaan kijken naar de spektakelfilms zoals The Longest Day, El Cid, Lawrence of Arabië, vroeg ik mij nooit af vanwaar de naam Carnot kwam. Het was pas toen ik mij verdiepte in de Franse geschiedenis dat de naam verscheen en mijn interesse wekte om de link te gaan zoeken tussen Antwerpen en Lazare Carnot, want zo heette deze Franse politicus-krijgsheer.

    Lazare Carnot was van opleiding wis- en natuurkundige, de gepaste opleiding om nadien als ingenieur uit te blinken in het leger. Hij was de “uitvinder” van de militaire dienstplicht ten tijde van de Franse Revolutie en werd minister van Oorlog in de regering van Napoleon Bonaparte.

    Na het fiasco van de Rusland-aanval door Napoleon, kreeg Carnot de opdracht om Antwerpen te verdedigen en liet daarvoor delen van het Kiel en Berchem afbranden als “verdedigingstrategie” tegen de geallieerde coalities. Borgerhout spaarde hij  en daarvoor kreeg hij daar een standbeeld op het Carnotplein (momenteel het Laar). Dit standbeeld werd vernield door een V2-bom en is nooit gerenoveerd omdat het niet terug te vinden was, zeggen sommigen. Anderen zeggen dan weer dat het beeld in 1950 weggenomen werd en opgeslagen in een depot. Feit is wel dat het originele hoofd in 1974 nog bestond, want er is een foto genomen van het beeld samen met de auteurs van het boek “Atlas van Antwerpen” dat in 1975 uitgegeven werd. Nadien verdween de kop van Carnot weer, maar in 2008 verscheen er een bericht op de blog “Krugerplein & Peperbus” dat kunstrestaurateur Luc Rossen de opdracht kreeg om een kopie te maken van de originele kop, maar de naam van de opdrachtgever werd onleesbaar gemaakt. Navraag bij het MAS levert geen verdere informatie op over de eigenaar van het originele beeld. Achterhouden van cultureel erfgoed door een privé-eigenaar kan alleen in een land waar misdaden onbestraft blijven. Ex-magistraat Walter De Smedt schreef onlangs zijn memoires in een boek met als titel “ België, het land van onbestrafte misdaden”. Niet ten onrechte krijgt onze politieke klasse hiervoor een rode kaart !

    Als aandenken aan deze kleurrijke figuur werd in Antwerpen de Carnotstraat naar hem vernoemd.

     

  • Raymond Thielens 5:13 pm op August 3, 2020 Permalink | Beantwoorden  

    De Waarheid over Pearl Harbour en het “Ijzeren Gordijn” 

    In mijn vorig artikel over topspion Richard Sorge maakte ik gewag van het feit dat Stalin op de hoogte zou geweest zijn van de aanval op Pearl Harbour door de Japanners, en dat hij deze informatie niet doorgaf aan zijn Amerikaanse collega president Roosevelt. Mocht dit zo geweest zijn, was het toch nodeloos, vermits Roosevelt verdomd goed op de hoogte was van de komende aanval en was het in geen geval een verrassingsaanval, zoals de meesten onder ons nog altijd denken.

    Want wat was de ware achtergrond? Amerika was zich immers al een tijd aan het voorbereiden op een oorlog met Japan en waren zich daarvoor volop aan het bewapenen en hadden dan ook de meest moderne vliegdekschepen gebouwd om vanuit de Stille Oceaan het Japanse eiland te kunnen aanvallen vanuit de lucht. Het was een doorn in het oog van de Amerikanen dat Japan de naburige eilanden waaronder de Filipijnen ingepalmd hadden en ook hun oog hadden laten vallen op Indonesië en Indochina die grote voorraden olie in de ondergrond hadden.

    De Amerikanen hadden de bedoeling zich te laten gelden in de wateren van de Stille Oceaan en Japan was hier de spelbreker. Daarom deelde Amerika speldenprikken uit aan Japan om een oorlog uit te lokken, bijvoorbeeld door met hun schepen de territoriale wateren van Japan binnen te varen en alle Japanse rekeningen in Amerika te bevriezen en een embargo uit te vaardigen voor alle olie-invoer naar Japan. Een ander feit was dat Roosevelt bevel gaf om hun nieuwste oorlogsbodems naar Pearl Harbour te verplaatsen, als lokvogel voor de Jappen, die in het lokaas beten en dachten met een verrassingsaanval op Pearl Harbour de Amerikanen een serieuze nederlaag toe te brengen. Maar wat de Jappen niet wisten, was dat de Amerikanen de codes van hun communicatie-geheimtaal gebroken hadden en dus konden meeluisteren, waardoor ze heel goed op de hoogte waren van het afstevenen van de Japanse vloot naar Pearl Harbour. Daarom ook gaf Roosevelt het bevel om de nieuwste schepen op het laatste moment te verplaatsen en de haven te verlaten, waardoor oudere schepen aangevallen werden. Roosevelt vertikte het evenwel om de bevelvoerders van de legereenheden die gestationeerd waren in Pearl Harbour op voorhand te verwittigen van de komende aanval. Voor hen was het inderdaad een totale verrassing.

    Maar waar de Amerikanen zich wel misrekend hadden was dat Hitler, om de Jappen tegemoet te komen, zelf de oorlog verklaarde aan Amerika. Hitler had namelijk verwacht dat door deze collegiale zet de Jappen de oorlog zouden verklaren aan de Sovjet-Unie, waardoor de Russen een tweefrontenoorlog zouden krijgen en hun krachten moesten splitsen en legereenheden moesten verplaatsen van het westen naar het oosten, zodat Hitler minder tegenstand zou gekregen hebben. Japan had echter al een negatieve ervaring gehad de jaren ervoor en weigerde in die zure appel te bijten.  Maar nu zat Amerika zelf met twee fronten tegen wil en dank. Want de Amerikanen hadden nooit de intentie gehad om zich in een oorlog met de Duitsers te storten op het Europese grondgebied. Zij hadden niets liever dan dat de Duitsers en de Russen mekaar uitputten want beiden waren klanten bij hen voor olie en materiaal, waar de elite met hun fabrieken goed geld aan verdiende. Tenandere veel Amerikanen waren Duitsgezind, denk maar aan Henry Ford en Charles Lindbergh, twee van hun grootste sympathisanten. En Roosevelt kreeg daardoor zeker het fiat niet van het Congres om Hitler te bestrijden, niettegenstaande de veelvuldige smeekbeden van Churchill om front te vormen. Bovendien had Amerika alle voordeel om niet deel te nemen omdat de Britten ook geld en materiaal bedelden mij Uncle Sam, en deze laatste wreef zich in de handen want zag zo het Britse wereldrijk wankelen, en zij hun plaats konden innemen als wereldleider, wat uiteindelijk ook gebeurd is.

    Daardoor kwamen de Amerikanen zo laat in de oorlog en moesten ze zich reppen opdat de Russen niet het hele Europese grondgebied zouden inpalmen. Hun eerste aanval vanuit Noord-Afrika naar Italië zou telaat gekomen zijn omdat ze de bergen over moesten, zodat de landing in Normandië noodzakelijk was. En dan nog zouden ze telaat gekomen zijn door de flater van Generaal Montgomery, die Operatie Market Garden deed mislukken. Gelukkig waren de Russen inschikkelijk om te temporiseren en hun opmars tijdelijk te onderbreken. Stalin was de slechtste nog niet, want de geallieerden kwamen nadien hun afspraken die Roosevelt en Churchill maakten in Jalta niet tegemoet. Eén van de redenen was het overlijden van Roosevelt en de hardere lijn die zijn opvolger Truman volgde en Stalin later in augustus nog afdreigde met de juist ontworpen atoombom.

    En dan was er ook het feit dat de Geallieerden de communistische partizanen in Italië opzij zetten en een “democratische” regering installeerden onder leiding van een ex-medewerker van Mussolini. Dit voorbeeld nam Stalin ter harte en deed juist hetzelfde in de Oost-Europese landen die hij veroverd had en hij zo binnen zijn invloedssfeer kon houden. Het was Churchill die eerst gewag maakte van een “ijzeren gordijn”, maar de waarheid is wel dat de geallieerden door hun handelswijze in Italië zelf aan de basis lagen van deze imaginaire grens.

    Bron: De mythe van de goede oorlog. Auteur Jacques R. Pauwels

     

  • Raymond Thielens 5:06 pm op July 9, 2020 Permalink | Beantwoorden  

    Charles De Gaulle, de dwarsligger 

    Charles de Gaulle werd in 2005 verkozen tot grootste Fransman aller tijden. Niet ten onrechte zoals ge hieronder zult kunnen lezen, vermits hij ook voor ons, Belgen belangrijk was, wat weinig geweten is.

    De eerste keer dat hij vlakaf “nee” zei was toen Hitler in 1940 vroeg om de strijd te staken en zich over te geven. Maarschalk Pétain gaf toe en installeerde een Duitsgezinde Franse regering die later beschuldigd werd van collaboratie. De Gaulle daarentegen verliet Frankrijk en verkoos de strijd verder te zetten vanuit Engeland door het verzet te motiveren, en werd daardoor ter dood veroordeeld door het collaborerende Vichy-regime.

    De tweede keer dat hij dwarslag en kategoriek “nee” zei was bij de Franse Europapolitiek en de overheersende rol van de Amerikanen in de Navo, omdat voor hem de soevereiniteit en de onafhankelijkheid van Frankrijk boven alles ging. Het heeft mij altijd verwonderd dat De Gaulle niet aanwezig was bij de besprekingen in Jalta tussen Stalin, Churchill en Roosevelt over de na-oorlogse verdeling van Europa, terwijl toch De Gaulle de belangrijkste vertegenwoordiger was van het Europese vasteland. Zelfs nadien in Potsdam (Truman, Stalin en Churchill)  werd hij genegeerd. Een begrijpelijke reden zou kunnen zijn dat de Amerikanen en ook Churchill hem een moeilijke man vonden om akkoorden mee te sluiten en hem liever buitenspel zetten. Van Churchill zou men dat kunnen verwachten dat hij De Gaulle niet gunstig gezind was, gezien de oorlogsgeschiedenis tussen de Fransen en de Engelsen in vorige eeuwen. 

    Maar de Amerikanen? Die hadden andere plannen in gedachten en De Gaulle was daarbij een voorspelbare dwarsligger. Zij zagen Europa als een gemakkelijk in te palmen wingewest, door het installeren van de Navo, als voorhoede tegen de communistische Sowjet-unie. Bij conflict konden de Amerikanen het uitvechten op Europees grondgebied. Sluw als ze waren, wilden ze de Europeeërs verleiden met het Marschall-plan, zogezegd steun om het vernielde Europa terug op te bouwen. Maar zoals altijd , voor wat , hoort wat en de Nederlanders zouden het nog ondervinden toen ze later weigerden deel te nemen aan de Koreaanse oorlog: Amerika dreigde hen af met de steun in te trekken waardoor ze niet anders konden dan toegeven. Maar De Gaulle had hun slechte bedoelingen door en joeg de Amerikaanse troepen en de Nato-commando’s uit Frankrijk en bouwde zijn eigen leger op. 

    De Belgen zouden het ook nog te verduren krijgen toen de Amerikanen hen verplichtte kernraketten te installeren op hun grondgebied die gericht stonden op Rusland.  Wat een politiek gehakketak heeft dat niet veroorzaakt? Zelfs Wilfried Martens liep hierbij een blauwtje op toen bleek dat zijn minister van landsverdediging Frank Swaelen achter zijn rug een akkoord gesmeed had met Uncle Sam.

    Dat de Amerikanen niet De Gaulle-gezind waren bleek ook toen ze zelfs gingen samenwerken in 1942 met Vichy-generaal Henri Giraud om het bevrijde Noord-Afrika te besturen. Wie was er hier dan onbetrouwbare partner?

    Voor De Gaulle hadden zomin de Amerikanen als de Engelsen iets te zoeken op het Europese vasteland en dat was ook de reden dat De Gaulle de Britse toetreding tot de Europese Gemeenschap tegenwerkte, mede omdat hij vond dat de Britten teveel onder druk stonden van de Amerikanen (De Britten hadden enorm veel geleend bij de Amerikanen en waren hun wereldhegemonie daardoor verspeeld ten voordeel van de USA). De Gaulle sloot daarom een akkoord met de verliezende partij, met name Konrad Adenauer om samen Europa terug zijn glans te geven. En Charles zocht ook toenadering tot de Russen, wat een doorn in het oog was van de Amerikanen, maar vanzelfsprekend geapprecieerd werd door Nikita Chroesjtjov.  In ieder geval was De Gaulle een visionnair wat de Britten betreft, nu dat Europa Brexit op zijn brood gekregen heeft en nog niet verteerd heeft. De Gaulle was een politieke reus die elders in Europa onderschat werd door het Europese volk, buiten de Fransen gerekend. Charles was van de overtuiging dat staten geen vrienden waren.  Hij had toen dus ook al voorzien dat Europa een vastgeroeste instelling zou worden, bevolkt met vertegenwoordigers die alleen het eigen belang dienden. Alleen grote geesten kunnen zover in de toekomst zien en denken. Einstein was ook zo iemand.

     

  • Raymond Thielens 11:24 am op June 16, 2020 Permalink | Beantwoorden  

    Ry Cooder, meester in de schaduw 

    Ry Cooder is een illustere onbekende voor de meerderheid van muziekliefhebbers, maar een monument voor zij die dieper graven in de muziekgeschiedenis van vele artiesten,  omdat die gebruik maakten van zijn diensten, want Ry is naast een virtuoze multi-instrumentalist met een voorkeur voor slide-gitaar, ook muziekschrijver, componist van soundtracks en platenproducer.

    Ryland Peter Cooder zoals zijn volledige naam luidt, werd geboren in 1947 in Los Angeles en bekwaamde zich van kindsbeen af in gitaarspelen. Misschien hebben velen zich nog niet afgevraagd waarom hij nooit in zijn volle gezicht gefotografeerd wordt. De reden is dat zijn linkeroog beschadigd en blind is, een gevolg van toen hij als driejarige peuter zat te prutsen met een mes aan een speelgoedautootje waarbij het mes uitschoot in zijn oog. Een jaar brengt hij door in verduisterde kamers en uiteindelijk krijgt hij een glazen oog. Ry is op zichzelf aangewezen en ontdekt de radio en de muziek. Zijn latere interesse voor allerlei muziekgenres kreeg hij mee van zijn ouders die ook folk en bluesplaten in huis hadden en de radio altijd opzetten.  Toen hij als vierjarige op zijn bed ligt in zijn donkere kamer, krijgt hij bezoek van een vriend van zijn vader, een concertviolist en legt een kleine viersnarige Silvertone tenorgitaar op zijn buik. Ry is begeesterd en begint te oefenen, zodanig dat op vijfjarige leeftijd zijn vader stopt met spelen, omdat hij zijn zoontje niet meer kan volgen. Op zijn tiende krijgt hij van zijn pa een zessnarige Martin-gitaar. Ry is vertrokken en wordt later veel gevraagd als sessionmuzikant. De lijst is eindeloos bij wie en op welke platen hij meespeelde. Om met de meestbekende te beginnen: Captain Beefheart, Taj Mahal, Little Feat, Randy Newman, Johnny Cash, Rita Coolidge, Arlo Guthrie, Jackson Browne, The Rolling Stones, teveel om op te noemen. Hierbij een paar anekdotes:

    Toen Brian Jones uit de groep gezet werd, kwam Ry als eerste in beeld om hem op te volgen, maar helaas liep de verstandhouding tussen Keith en Ry spaak. De gitaarriff van Honky Tonk Women ligt hier aan de basis: onmin onstond over het eigenaarschap ervan en Ry wil nooit meer herinnerd worden aan deze fase in zijn leven. Ry voelde zich gerold.

    Lee Hazlewood maakte ook gebruik van zijn diensten en vraagt tijdens een sessie aan Ry om een fuzztonepedaal te gebruiken. De brave Ry doet tegen zijn zin wat Lee vraagt en steekt de fuzztone tussen zijn gitaar en zijn versterker, maar….er gebeurt niets. Lee reageert woedend en bijt naar Ry: ach laat maar, ga met de blokken spelen in plaats van op je gitaar. Eruit ! Ry gooit verontwaardigd de fuzztone in de prullenmand en vertrekt. Sessiegitarist Mike Deasy  haalt de fuzztone eruit en toont aan iedereen wat het probleem was: er zat geen batterij in, wat Ry niet wist. Allemaal lagen ze plat van het lachen.

    Na dit débâcle neemt Jack Nitsche hem mee naar Reprisebaas Lenny Waronker en die geeft hem een platencontract. De trein is vertrokken en nooit meer gestopt. Eén van Ry’s hoogtepunten in zijn carrière was het opvissen van de Cubaanse oude knarren om de groep Buena Vist Social Club te vormen, waarmee hij een Grammy behaalde en de wereld rondtrok. Twee van die oudjes waren ooit lid van de Cubaanse Doo-Wop groep Los Zafiros die in onze contreien nog een bescheiden hitje hadden met “Marta”.

    Ry was ook de voortrekker van het meest succesvolle album “Bring the Family” van John Hiatt. Daarna dacht Lenny Waronker, met het succes van de supergroep Travelling Willburies in zijn achterhoofd om ook zo’n supergroep op te richten: Ry Cooder, John Hiatt, Nick Lowe en drummer Jim Keltner. Dit resulteerde echter in slechts één album “Little Village”, tevens de naam van de groep. Helaas bleef het succes uit alhoewel ik hun nummer “Don’t go away mad” een aanstekelijk ritmisch vond met hitpotentie. Oordeel zelf: https://www.youtube.com/watch?v=X3FWZHXZ0X4

    Aanbevolen: Ry Cooder van Wouter Bulckaert ISBN 978-94-6267-089-1

     

    • Rony Vercauteren 1:27 pm op juni 16, 2020 Permalink | Beantwoorden

      Ry Cooder is voor mij zeker geen onbekende. Ik heb een cd van hem en ik hou van zijn bluesy gitaarstijl.
      Wist je dat Keith Richards zijn “open G tuning” (= alternartieve stemming van de 6 snaren afwijkend van de standaard E tuning) , momenteel de Keith Richards tuning genoemd o.a. van Ry Cooder en Gram Parsons opgestoken heeft? Het enige dat hij eraan gewijzigd heeft is de low E snaar afeknipt omdat hij die bijna nooit gebruikt. De grootste hits van de Stones worden door Keith gespeeld in open G, terwijl de 2de gitaar dikwijls in de zgn Nashville tuning speelt. Deze tuning komt dan weer van de eerste vervanger van Brian Jones nl Mick Tailor een fantastische bluesgitarist.
      Het nummer Honky Tonk Women was origineel bedoeld als een country nummer en deze versie staat op de lp Let it Bleed. Het nummer werd ontstond tijdens een vakantie in Brazilië van Keith en Mick en werd nadien in de studio bewerkt tot de gekende hitversie. Een gesprek tussen beide heren over het ontstaan staat op youtube: https://www.youtube.com/watch?v=_xwsqX42Wf4

      Like

      • Raymond Thielens 4:04 pm op juni 16, 2020 Permalink | Beantwoorden

        Een gesprek tussen de heren Jagger en Richards bewijst juist niks. Sla er de literatuur op internet maar op na. Er zijn meer dan genoeg artikels over verschenen dat Ry Cooder het gelijk aan zijn kant heeft. Tenandere in Rolling Stone, het prestigieuze Amerikaanse muziektijdschrift heeft in een interview met Cooder open en duidelijk geschreven dat Richards de introriff gestolen heeft. Er is nooit enige reactie op gekomen van Keith. Zegt meer dan genoeg. Elk zinnig mens die beschuldigd wordt van diefstal, zou toch een geding aanspannen, niet?

        Like

  • Raymond Thielens 9:00 am op June 13, 2020 Permalink | Beantwoorden  

    Heeft U ooit al eens gehoord van Hubertus Strughold? 

    Het zou mij verwonderen van wel, alhoewel de man één van de grootste oorlogsmisdadigers was in de Tweede Wereldoorlog en normaal gezien mee had moeten terechtstaan op het proces van Neurenberg. Waarom dit niet gebeurd is, leest U hierna.

    Professor Strughold (Struggie voor de vrienden) was een luchtvaartarts in dienst van de nazi’s, en later een pionier in de Amerikaanse ruimtevaartgeneeskunde. De Amerikanen waren op de hoogte van zijn experimenten op mensen, en toch stond hij op nummer 2 op de lijst van wetenschappers die ze wilden inpikken (Von Braun was de nummer 1). Met de hulp van de yanks was Strughold een kei in het herschrijven van zijn voorgeschiedenis. Strughold met zijn witte laboratoriumjas, vlinderdasje, pijp en dunner wordende witte haar was het schoolvoorbeeld van de stijve intellectueel, die alleen geïnteresseerd was in de wetenschap. Voor de Amerikanen was het voldoende dat hij een “officiële” verklaring aflegde dat hij geen overtuigde nazi was. En daarmee was zijn misdadig verleden van de kaart geveegd en werd hij in de armen gesloten en mee ingeschakeld voor het Project Paperclip (= geheime operatie van de Verenigde Staten om zoveel mogelijk technische vernieuwingen die de Duitsers ontwikkeld hadden, mee te nemen naar hun thuisland). Hij werd vrijwel onmiddellijk aangesteld als topwetenschapper in het medisch luchtvaartprogramma van San Antonio. Van daaruit volgde hij met meer dan gewone belangstelling het Neurenbergproces, temeer daar zijn naam verschillende keren gevallen is (61 keer) tijdens de ondervragingen van zijn collega-oorlogsmisdadigers. Zoals hij daar afgeschermd werd door de Amerikanen, werd hij in latere jaren ook beschermd tegen nazi-jagers, die er hun tanden op stuk beten. Strughold is dan ook gestorven in volle vrijheid zonder dat hem een strobreed in de weg gelegd werd in San Antonio in 1986.

    Als u zich afvraagt wat deze man allemaal uitgespookt heeft tijdens de oorlog, dan kan ik u zeggen dat zijn experimenten op mensen dichter stonden bij martelpraktijken dan bij medische onderzoeken, allemaal in naam van de wetenschap. Zijn banden met de nazi’s werden gebagatelliseerd. Bij één van zijn testen op mensen in vliegsimulatoren om te zien of mensen het een week lang konden uithouden in de ruimte bij luchtdrukverandering vonden zijn collega’s het meer opportuun om een hond in te schakelen, maar Strughold hield voet bij stuk en gelukkig voor de mens in kwestie liep het niet faliekant af. Lyndon B. Johnson, toen nog senator, schudde Struggie de hand om hem te feliciteren, wat op foto vastgelegd werd, en wat Hubertus de sarcastische quote ontlokte: “ik betwijfel of Johnson erbij zou geweest zijn als hij een hond de hand had moeten schudden”.

    Wie nog meer over dit monster wil lezen: https://dirkdeklein.net/2016/11/05/hubertus-strughold-father-of-space-medicinebut-at-what-cost/

     

  • Raymond Thielens 7:48 am op March 29, 2020 Permalink | Beantwoorden  

    Heeft George Martin de Beatles ontdekt? 

    Er wordt altijd beweerd dat het George Martin was die bij een auditie The Beatles een platencontract gaf. Dit is waar, MAAR daar hoort wel een kanttekening bij geplaatst te worden.

    Toen de Beatles uitgenodigd werden voor deze auditie was George Martin in eerste instantie niet aanwezig. Het was zijn assistent Ron Richards samen met producer Norman Smith die de auditie afnamen, en het waren zij die onder mekaar zeiden dat dat groepje wel de moeite waard was om hun baas erbij te halen, want die baas, George Martin zat op die eigenste moment in de kantine. DUS als zij dit besluit niet genomen hadden…had Martin er ook naast gegrepen en dan was de vraag: zou er dan van deze Beatles-carrière sprake geweest zijn? God Only Knows!!!

    En om op de vraag terug te komen: wie heeft The Beatles nu ontdekt met wat ge nu weet? Of is hier ook de baas gaan lopen met de pluimen van zijn ondergeschikten?

     

  • Raymond Thielens 6:44 pm op March 26, 2020 Permalink | Beantwoorden  

    Heb je al eens gekeken wat er op elke ritssluiting staat? 


    Wedden dat je nu gaat kijken omdat je daar nog nooit naar gekeken hebt?

    De kans dat je een kledingstuk draagt met een ritssluiting van het merk YKK is één op twee, omdat het Japanse Yoshida Kogyo Kabushikikaisha (YKK) de helft van alle ritssluitingen ter wereld maakt.

    Nochtans is het een Amerikaan Whitcomb L. Judson de uitvinder die het kleinood demonstreerde op de Wereldtentoonstelling van 1893 in Chicago, maar het lukte hem niet om te commercialiseren.

    Een Zweeds-Amerikaanse ingenieur Gideon Sundback verbeterde de uitvinding en noemde die “zipper”, maar het was de bekende B.F. Goodrich Company (van de banden) die zijn versie in 1923 introduceerde in rubberlaarzen voor het Amerikaanse leger.

    De Amerikanen domineerden de markt voor ritsen en produceerden wereldwijd 7 op de 10 ritsen met het bedrijf Talon, maar het bedrijf dacht dat zijn monopoliepositie onaantastbaar was en verloor in een decennium de helft van zijn marktaandeel omdat ze de kansen niet zagen, die  Japanners wel zagen. Deze laatsten innoveerden, en boorden de handtassen- en reiskoffersmarkt aan, en gingen wereldwijd, terwijl de Amerikanen zich beperkten tot hun eigen continent.

    Yoshida Kogyo Kabushikikaisha startte in 1964 de productie van ritsen in het Nederlandse Sneek. Al snel wist het merk YKK de prestigieuze modehuizen Louis Vuitton en Tommy Hilfiger aan zich te binden en hun trein was vertrokken. Ze openden 100 filialen in 73 landen.

    Maar de chinezen bleven ook niet bij de pakken zitten en het bedrijf SBS snoepte steeds meer klanten af van YKK, omdat ze aan goedkopere prijzen leverden aan Adidas en Decathlon. SBS dateert van 1984 en richt zich met de namen YCC, YQQ en nog andere drieletterafkortingen op een markt van goedkopere kledij. Ondertussen heeft uitdager SBS zich beter georganiseerd en hun productieproces verbeterd, waardoor de markt nu meer een duopolie geworden is. Maar YKK laat zich niet kisten en valt nu ook het goedkopere marktsegment aan dat voorheen uitsluitend voor SBS was. En de Japanners hebben in de eerste succesvolle jaren toen ze alleenheerser waren een financiële oorlogskas opgebouwd. De oorlog is nog altijd bezig.

    En, heb je nu al eens gekeken wat erop staat?

     

    • Johan 11:59 am op januari 9, 2023 Permalink | Beantwoorden

      Op mijn fleece vest, winterjas, broek en laptoptas, achtereenvolgens: SBS, CLP, YCC en helemaal niets. Meer dingen met ritsen heb ik hier nu niet bij me.

      Like

  • Raymond Thielens 6:47 pm op March 9, 2020 Permalink | Beantwoorden  

    Victoria Woodhull…wie? 

    Iedereen denkt dat Hillary Clinton de eerste vrouwelijke kandidate was voor de presidentsfunctie in Amerika, wat helemaal niet waar is. In 1870 stelde Victoria Woodhull zichzelf kandidaat voor het presidentschap. Echt kans maakte ze niet omwille van haar ouderdom, ze was namelijk 34 jaar en de grondwet schrijft voor dat ge op de dag van de inauguratie minstens 35 jaar moet zijn. Bovendien hadden ze haar de dag van de verkiezingen de doos in gedraaid, zodat ze zelf nog niet kon gaan kiezen. Zo zie je maar dat die zogenaamde “democratische hoogmissen” niet alleen in België (cordon sanitaire van VB en scheiding der machten???) verkracht worden, want de reden hiervoor was dat een rechter vond dat ze een obsceen artikel gepubliceerd had, waarin ze de buitenechtelijke relatie van een New Yorkse dominee publiek maakte.

    Victoria was wel geen gewone vrouw, maar zeker een visionaire: in die tijd was er zelfs geen vrouwenstemrecht, maar een vrouw mocht zich dan wel verkiesbaar stellen en zij maakte gebruik van dat recht. Zij zette zich dan ook volledig in voor dat vrouwenstemrecht dat pas in 1920 in voege kwam (in België nog later in 1948). En ze vocht ook voor gelijke behandeling van mannen en vrouwen zeker als er gescheiden werd, dat beschouwd werd als een groot schandaal en de vrouw zwaar aangerekend werd (bij ons werd ge in 1980 nog scheef bekeken als ge ging scheiden). Zij wist van wanten want ze trouwde drie keer en was voorstander van de vrije liefde. Ze was haar tijd veel vooruit want ze pleitte ook voor een achturendag en progressieve belastingen (toen waren belastingparadijzen om winsten door te sluizen nog niet nodig).  Ook voor zwarten sprong ze in de bres, wat blijkt uit het feit dat een voormalige slaaf Frederick Douglass (zie foto) werd genomineerd als vice-president, terwijl de man zelfs niet op de hoogte was omdat hij de conventie niet bijwoonde. Zijn nominatie zorgde voor veel ophef. De zwarte bevolking zal nog moeten wachten tot in de 21ste eeuw om een donkere president te krijgen (Obama). De presidentverkiezingen van 1872 werden gewonnen door zittend president Ulysses Grant, blank natuurlijk.

     

  • Raymond Thielens 3:01 pm op February 27, 2020 Permalink | Beantwoorden  

    Elvis en Frank 

    De verstandhouding tussen Frank Sinatra en Elvis Presley is niet altijd goed geweest, niet alleen omwille van concurrentie tussen beider populariteit, maar ook een vrouw speelde daar een rol in.

    Bij de opkomst van Rock’n Roll sprak Frank zich zeer denigrerend uit en in het bijzonder over Elvis in een interview in 1956: “Zijn soort muziek is betreurenswaardig, een ranzig ruikend afrodisiacum. Het bevordert bijna volledig negatieve en destructieve reacties bij jonge mensen.” Maar toen Ol’ Blue Eyes zijn populariteit zag zakken en de kijkcijfers van The Frank Sinatra Show, gesponsord door Timex, de dieperik ingingen, terwijl The Ed Sullivan Show hoog scoorde met de “rentree” van Elvis na zijn legerdienst, suggereerde Timex bij Sinatra om zijn trots in te slikken en Elvis te engageren voor een show met als titel: “Welcome Home Elvis”. Frank’s komedie ging nog verder toen hij op het scherm openlijk zei: “blij te zien Elvis, dat het leger je niet veranderd heeft”, terwijl iedereen kon zien dat dit wel het geval was. De Elvis tot 1958 was helemaal niet de Elvis na 1960, naast zijn afgeborsteld voorkomen werd zelfs zijn repertoire anders, softer.

    Eén anekdote die zich in de coulissen van deze show afspeelde, wil ik u niet onthouden. Joey Bishop, een rat-pack lid van de Sinatra-clan, vroeg aan Elvis een handtekening, waarop de aanwezige Colonel Parker hem hiervoor één dollar aanrekende. Dit tekent de man ten voeten uit en zal nog meer uit de verf komen als hij Elvis financieel uitperst door hem teveel live-optredens op te dringen in zijn latere jaren.

    De vrouw die zowel Elvis’ pad als Frank’s pad kruiste was de Zuid-Afrikaanse Juliet Prowse, beroemd om haar formidabele ondercarrosserie. Benen en billen om van weg te dromen die Frank niet onbetuigd lieten, maar zijn bedoelingen waren niet altijd koosjer want hij gebruikte haar wel om Marilyn Monroe te straffen omdat die een affaire begon met Jack Kennedy. Sinatra was te zeer nieuwsgierig naar de geschoren poes van de rosharige en binnen het jaar schopte  ze het van gesprekspartner tot verloofde. Nadat Juliet meegespeeld had in de Sinatra-film Can-Can waarin haar dansprestaties dermate gesmaakt werden door Hal Wallis, boekte de producer haar om de co-ster te worden van Elvis in de eerste film na diens legerdienst, “G.I.Blues”.  De twee konden het zo goed met mekaar vinden dat regisseur Norman Taurog vertelde dat hij verschillende keren “cut” moest roepen om de twee kussende acteurs te scheiden. Prowse prees Elvis ook voor zijn danstalent: “hij zou een zeer goede danser zijn want hij heeft een formidabel gevoel voor ritme”. De vraag is of het geflirt tussen de twee ter ore gekomen is van The Voice, want ik meen mij te herinneren dat Frank nadien doodsbedreigingen zou geuit hebben tegen Elvis als hij nog toenadering zou zoeken tot Prowse.  Of het louter roddels zijn, kan ik niet bevestigen omdat ik er niks van terugvind op internet, alhoewel het mij niet zou verwonderen, want Sinatra draaide zijn hand er niet voor om, om iemand in elkaar te laten timmeren door een lid van zijn maffiavrienden. En of hij bij het volgende feit ook een stokje voor gestoken heeft, zou ook wel eens kunnen. Nog voor de release in de cinema’s van G.I.Blues had Hal Wallis voorvertoningen georganiseerd en zag de enthousiaste reacties van het publiek dat hij besloot om er een vervolg aan te breien met het gouden koppel. Zijn bedoeling was een volgende Paramount film met voorlopige titel: “Hawaii Beach Boy” in te blikken en ondernam stappen bij 20th Century Fox  voor een tweede uitlening van Prowse, die daar onder contract lag. Er was op 19 oktober 1960 al een persartikel dat gewaagde van eerste fimscènes voor “Waikiki Beach Boy” met Elvis en Juliet als duo, gepland bij de internationale surf wedstrijd in Makaha. Maar begin maart 1961 verschenen roddels dat Prowse gedwongen werd zich terug te trekken. De officiele versie was dat Prowse’s eisen te hoog gegrepen waren en ook dat 20th Century Fox haar dwong om uiteindelijk de rol te weigeren. Was het een combinatie van de twee, het zou mij niks verbazen, zelfs als er inbreng was van Sinatra himself. De film kwam er dan toch als “Blue Hawai” maar zonder Prowse uiteraard.

    Ten langen leste dumpte Sinatra Prowse een maand na hun officiële verloving omdat zij weigerde huisvrouw te spelen voor hem en haar carrière op te geven. En Elvis….heeft nooit nog contact gehad met haar.

     

← Oudere berichten

Nieuwere berichten →

c
Maak een nieuw bericht
j
volgende post/volgende reactie
k
vorige post / vorige opmerking
r
Beantwoorden
e
Bewerken
o
toon / verberg reacties
t
ga naar boven
l
ga naar log-in
h
hulp weergeven/verbergen
shift + esc
Annuleren